 Να λοιπόν αυτό που σας έλεγα χθες, στην πράξη:
Χρειάστηκαν α) ένα χοιρινό μπουτάκι στο φούρνο με πατάτες, β) ένα pyrex σπανάκι au gratin, γ) μια πλούσια χειμωνιάτικη σαλάτα και δ) ένα ταψί γαλακτομπούρεκο. Και περάσαμε μία όμορφη βραδιά με φίλους, πιο διασκεδαστικά και άνετα από οποιοδήποτε εστιατόριο.
Ήπιαμε: α) μία φιάλη από την πολύ ευγενή Σαμπάνια Brut Souverain του Οίκου Henriot, β) δύο φιάλες από την εικονιζόμενη Νάουσα Μπουτάρη του 90 που ο φίλος μου ο Νικόλας καιγόταν να ανοίξει (για να δει σε τι κατάσταση βρίσκονται), και μία φιάλη από τον φυσικώς γλυκύ Β&Β του Κτήματος Βιβλία Χώρα από Gewurztraminer που έκανε παρέα στο γαλακτομπούρεκο.
Πρέπει να πω ότι η Νάουσα διατηρήθηκε εντυπωσιακά καλά, παρά τα χρονάκια της, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι πέρασε αρκετά, και δεν παλαίωσε σε κελλάρι ή συντηρητή, όπως της άρμοζε. Δεν είναι πολλά τα Ελληνικά (και όχι μόνο) κρασιά που μπορούν να καυχηθούν μία καλή παλαίωση 18 γεμάτων ετών, και μάλιστα κάτω από μη ιδανικές συνθήκες... Και χαίρομαι που, ενώ είχα stand by στο αυτοκίνητο 2 φιάλες καλού (και πιο νέου) ερυθρού από το Pomerol, η Νάουσα "δε μάσησε" κι έτσι τις επέστρεψα στη θέση τους.
Οι συμβουλές μου σε περιπτώσεις που σκοπεύετε να ανοίξετε κρασιά κάποιας ηλικίας σε ένα τραπέζι είναι οι εξής:
1. Έχετε πάντα "back up" - κάποιο κρασί "ρεζέρβα", για την κατάσταση του οποίου είστε σίγουροι. Μετά από τόσα χρόνια είναι πολύ πιθανό ακόμα και ένα πολύ καλό και ακριβό κρασί να... μας έχει αφήσει χρόνους. Βεβαίως είναι πολύ απογοητευτικό όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά είναι ακόμα απογοητευτικότερο αν δεν έχουμε προνοήσει και απολαύσουμε ένα ωραίο γεύμα... ξεροσφύρι.
2. Δεδομένου ότι η φιάλη αναπαυόταν για πολύ καιρό σε ύπτια θέση, εναποθέστε την για τουλάχιστον 2-3 ώρες στην όρθια θέση πριν την ανοίξετε, έτσι ώστε το ίζημα που θα έχει δημιουργηθεί από την παλαίωση στην φιάλη να κατακαθίσει στον πάτο και να έρθει το κρασί στο τραπέζι όσο πιο διαυγές γίνεται.
3. Μεταγγίστε το κρασί σε καράφα και αφήστε το εκεί για τουλάχιστον 1 ώρα πριν το σερβίρετε. Αυτό είναι απαραίτητο, καθώς το οξυγόνο θα "ξεκλειδώσει" τα αρώματά που τόσο καιρό έμειναν κρυμμένα, αλλά και θα διώξει την όποια (δικαιολογημένη) αίσθηση κλεισούρας. Να ξέρετε μόνο ότι, από τη στιγμή που θα ανοίξει, ένα κρασί τέτοιας ηλικίας βρίσκεται σε αρκετά εύθραυστη κατάσταση και καλό θα είναι να καταναλωθεί κατά το γεύμα και να μη μείνει άλλο.
4. Μπορεί στα νειάτα του το κρασί αυτό να ήταν γεμάτο, τανικό και ατίθασο, μετά από τόσο μακρά παλαίωση όμως θα είναι πλέον πολύ πιο φίνο και κομψό. Καλό είναι λοιπόν να μη το συνδυάσετε με πολύ δυνατές γεύσεις ή βαριά κρέατα. Προτιμήστε μοσχάρι γάλακτος, χοιρινό ή κοτόπουλο, είτε στο φούρνο, είτε μαγειρεμένα με μία ελαφριά σάλτσα.
Ελπίζω σε πολλές τέτοιες όμορφες βραδιές με φίλους φέτος, στην υγειά της κρίσης!...
 Χθες έλαβε χώρα η παρουσίαση της νέας χρονολογημένης ετικέτας της Σαμπάνιας Moët & Chandon, της Grand Vintage 2003. Η παρουσίαση έγινε στην Κέρκυρα, μία όμορφη μέρα η οποία άνετα χαρακτηριζόταν ανοιξιάτικη. Ίσως αναρωτιέστε βέβαια γιατί έπρεπε να πάμε μέχρι την Κέρκυρα για να δοκιμάσουμε τη νέα αυτή Σαμπάνια. Η απάντηση όμως είναι απλή: Πώς αλλιώς θα ταιριάζαμε την νέα αυτή ετικέτα (καθώς και άλλες εξίσου εκλεκτές) με τις α-πί-στευ-τες γαστρονομικές δημιουργίες του εξαιρετικού Ettore Botrini, αν δεν ταξιδεύαμε μέχρι το Etrusco του;
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το 2003 δεν ήταν μία εύκολη χρονιά για την Καμπανία. Βασική αιτία ήταν ο αλλοπρόσαλλος καιρός εκείνη τη χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας, μετά από ένα κύμα ψύχους μέσα στην Άνοιξη που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στα αμπέλια - κυρίως του Chardonnay της περιοχής - ακολούθησε λίγο αργότερα ένας δυνατός καύσωνας που ανάγκασε τους Champenois να τρυγήσουν πολύ πρόωρα - από τις 18 Αυγούστου, κάτι που στην περιοχή συμβαίνει μία φορά στα 150 χρόνια! Για να μην μακρυγορούμε, τα αποτελέσματα όσον αφορά στα κρασιά αυτής της χρονιάς ήταν "ανάμικτα", αφού τα περισσότερα σπίτια της Καμπανίας επέλεξαν να μην κυκλοφορήσουν χρονολογημένες ετικέτες 2003 και ήταν λίγες οι εξαιρέσεις των θαρραλέων που το τόλμησαν. Η Moët & Chandon ήταν μία από αυτές.
Η Moët & Chandon Grand Vintage 2003, η 68η χρονολογημένη ετικέτα του οίκου από το 1842, είναι μία Σαμπάνια πολύ ιδιαίτερη, την οποία είναι ακόμα νωρίς να κρίνουμε. Είναι πολύ ευχάριστη, με έντονο αφρισμό που διακρίνεται από επίμονες φυσαλλίδες, με φρέσκα αρώματα μαγιάς, πικραμύγδαλου και lime. Είναι κομψή και δροσιστική, και αφήνει μία όμορφη επίγευση πράσινου μήλου. Το χαρμάνι που χρησιμοποιήθηκε την συγκεκριμένη χρονιά είναι: 43% Pinot Meunier, 29% Pinot Noir και 28% Chardonnay. Θα την παρακολουθήσω με ενδιαφέρον μέσα στην επόμενη 3ετία, γιατί πιστεύω ότι μέσα σε ένα τέτοιο διάστημα θα αρχίσει να εξελίσσεται και να αναδεικνύεται σωστά.
Στον αντίποδα της εξέλιξης η σαφώς πιο ώριμη και έτοιμη Moët & Chandon Grand Vintage 2000, την οποία δοκιμάσαμε επίσης στο πλαίσιο του όμορφου αυτού γεύματος. Η διαφορά έγκειται στην... ηλικία της, στην πολύ διαφορετική χρονιά, αλλά και στο χαρμάνι, το οποίο βασίστηκε σε πολύ περισσότερο Chardonnay (50%) και πολύ λιγότερο Pinot Meunier (16%).
Το εξαιρετικό χτεσινό μας γεύμα ήταν, εκτός από μία πολύ όμορφη εμπειρία, ακόμα μία επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η Σαμπάνια είναι κρασί φαγητού, καθώς μία καλή χρονολογημένη Σαμπάνια μπορεί να υποστηρίξει με τον καλύτερο τρόπο ένα ολόκληρο γεύμα πολλών και διαφορετικών πιάτων. Εμείς, για παράδειγμα:
Με την Grand Vintage 2003 συνοδεύσαμε ένα εξαιρετικό amuse bouche που ο Σεφ ονόμασε "Μεσόγειος" γιατί περιελάμβανε χαρακτηριστικές "μπουκίτσες" από διάφορες γωνιές της Mare Nostrum, καθώς και μία κρύα σούπα πράσινων λαχανικών που έφερε το όνομα "Χλωροφύλλη":
(clickable photo galleries)
Με την Grand Vintage 2000 συνοδεύσαμε μία ιδιαίτερα φίνα κρέμα ρυζιού με αχινούς και βανίλια Ταϊτής, καθώς και κυβάκια σολωμου καπνισμένου στο Etrusco με ξύλο ελιάς, με σορμπέ πράσινου μήλου, lime και βασιλικό: Με την Grand Vintage 2000 Rosé συνοδεύσαμε ένα εξαιρετικό καρπάτσιο καπνιστού μοσχαριού με σφαιράκια φέτας, φρέσκα λαχανικά από τον κήπο του Ettore και σως καλοκαιρινής τρούφας, ένα πολύ ιδιαίτερο καπνιστό ριζότο με κεράσια κονφί, Κερκυραϊκές γαρίδες και σοκολάτα με μπαχαρικά, καθώς και ένα θεσπαίσιο γουρουνάκι γάλακτος σιγοψημένο για πολλές ώρες σε vacuum με πουρέ από πατάτα και ξινόμηλο και mango chutney: Το επιδόρπιο, τέλος, ήταν μία έκπληξη του Σεφ με έντονο το στοιχείο του Passion Fruit, που συνοδεύτηκε τέλεια από την πάντα κομψή ημίξηρη Moët & Chandon Nectar Impèrial. Για τους φίλους της Σαμπάνιας, η Moët & Chandon Grand Vintage 2003 θα κυκλοφορήσει σύντομα, ενόψει των Εορτών, σε τιμή που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα.
Επίσης, το Etrusco, το ορμητήριο της δημιουργικότητας του Ettore Botrini, βρίσκεται στην καταπράσινη Κάτω Κορακιάνα της Κέρκυρας. Το τηλέφωνο επικοινωνίας και κρατήσεων είναι το 26610-93342.
 Με μία βόλτα στα σούπερ μάρκετ διαπιστώνει κανείς πόσες διαφορετικές χρήσεις έχει το κοτόπουλο στη σύγχρονη διατροφή μας, ειδικά για όσους προσέχουν θέματα χοληστερίνης, λιπαρών, κλπ.
Εγώ δηλώνω άφοβα "κοτοπουλάς", και ξέρω ότι δεν είμαι μόνος... Από καιρό λοιπόν θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα φοβερό tip για όσους - είτε λόγω γεύσης είτε λόγω ανάγκης - δηλώνουν φαν του κοτόπουλου. Πρόκειται για το Chicken's Farm, που εξειδικεύεται στο κοτόπουλο, με το οποίο φτιάχνει τεράστια ποικιλία πιάτων, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δημιουργικά. Όλα τα προϊόντα έχουν εγγυημένη ποιότητα, αφού παράγονται από κοτόπουλα ημέρας, που εκτρέφονται σε ιδιόκτητη φάρμα στα Μεσόγεια.
Στο Chicken's Farm βρίσκουμε, εκτός από κοτόπουλα ολόκληρα ή σε κομμάτια, μπιφτέκια, ρολλά (απλά ή γεμιστά), λουκάνικα, σουβλάκια, σνίτσελ, μαγειρευτά, πίττες, σουτζουκάκια, και χίλια δυο άλλα είδη από κοτόπουλο. Επίσης, διατίθεται φιλέτο ή φτερούγες κοτόπουλου Κινέζικου... προσανατολισμού (sweet & sour), ενώ τα Χριστούγεννα θα βρούμε γαλοπούλες γεμιστές, γέμιση, καθώς και παραδοσιακά γεμιστά ρολλά.
Εγώ που είμαι πάλι σε δίαιτα (όχι που θα τη γλίτωνα...), πήρα σήμερα τα καθιερωμένα light μπιφτέκια, τη συνταγή των οποίων έχει επιμεληθεί η γνωστή διαιτολόγος Κα Παπαδοπούλου. Τα συγκεκριμένα, πρότι χαμηλά σε λιπαρά και αρκετά λιτά στη σύνθεσή τους, σας διαβεβαιώ ότι είναι πεντανόστιμα!
Το καλύτερο το είπα; Το Chicken's Farm κάνει και delivery στο σπίτι, και μάλιστα εντός μόλις ολίγων ωρών από την τηλεφωνική παραγγελία. Η οποία παραγγελία φτάνει στο σπίτι μας κάτω από τις σωστές συνθήκες νωπής συντήρησης, και με ακριβείς οδηγίες ψησίματος για όποιον χρειάζεται βοήθεια.
Το κοντινότερο Chicken's Farm σε εμάς είναι το κατάστημα του Χαλανδρίου (Κολοκοτρώνη 15 / 210-6851244), αλλά βλέπω στον κατάλογο ότι υπάρχουν καταστήματα και στο Κολωνάκι (Δεινοκράτους 27 / 210-7254798), καθώς και στη Νέα Ιωνία (28ης Οκτωβρίου / 210-2759999).
Α, και για όποιον αναρωτιέται σχετικά με το ποιο κρασί συνδυάζεται καλύτερα με το κοτόπουλο, η απάντηση έχει να κάνει με τα υλικά της γενικότερης συνταγής στην οποία το συναντάμε, καθώς και στον τρόπο ψησίματος. Ασφαλείς επιλογές πάντως θα χαρακτήριζα ένα Chardonnay (βαρελάτο αν το κοτόπουλο είναι ψημένο στα κάρβουνα), αλλά και ένα Pinot Noir για τους φανατικούς των ερυθρών κρασιών.
 Ξεκαθαρίζω "με το καλημέρα" ότι η συνταγή δεν είναι δική μου αλλά του μέγιστου Jamie Oliver. Εγώ αφ'ενός εκανα κάποιες πολύ μικρές αλλαγές/παρεμβάσεις, και αφ' ετέρου εντυπωσιάστηκα από την έκφραση ικανοποίησης της συζύγου με την πρώτη μπουκιά αλλά και μέχρι που έγλειψε το πιάτο στο τέλος. Αφού λοιπόν το πιάτο πέρασε από έναν τόσο αυστηρό και δύσκολο κριτή, σας το προτείνω με κλειστά μάτια!
Ξεκινάμε λοιπόν. Για την κολοκυθο-καρμπονάρα μας (εμένα και του Jamie εννοώ...) θα χρειαστείτε:
- 1 πακέτο των 500gr πέννες πολύχρωμες
- 5 μεγαλούτσικα κολοκύθια
- 4 αυγά
- 10 φέτες καπνιστό μπέικον ή πανσέτα (προτιμώ μπέικον που έχει πιο έντονη γεύση)
- 150 gr χαλούμι*
- 50 gr παρμεζάνα σε ξύσμα (πέταλα)
- 5 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος (μπορεί να είναι και διαίτης)
- μερικά φυλλαράκια από φρέσκο θυμάρι
- Ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι
Εκτέλεση:
1. Ξεκινάμε την προεργασία μας κόβοντας τα κολοκυθάκια στη μέση εγκάρσια, και μετά σε (όχι πολύ λεπτά) μισοφέγγαρα. Παράλληλα κόβουμε το χαλούμι σε κύβους, το μπέικον σε χοντρά κομμάτια και τα φυλλαράκια του θυμαριού σε πολύ μικρά και λεπτά κομματάκια
2. Βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα μπόλικο νερό με χοντρό αλάτι να βράσει. Μόλις βράσει, ρίχνουμε τις πέννες μας με στόχο να γίνουν al dente (αν δεν είμαστε σίγουροι για το χρόνο, ακολουθούμε τις οδηγίες στο κουτί)
3. Σε ένα μπωλ χτυπάμε τα αυγά μας καλά, προσθέτουμε την κρέμα, το μισό χαλούμι και την παρμεζάνα και αναμιγνύουμε καλά για να γίνει μία παχύρευστη σάλτσα. Προσθέτουμε φρέσκο πιπέρι και αλάτι
4. Σε μεγάλο τηγάνι τσιγαρίζουμε τα κομματάκια του μπέικον σε ελαιόλαδο. Όταν αυτό έχει αρχίσει να παίρνει χρώμα και να μοσχοβολάει, ρίχνουμε τα κολοκυθάκια, τα οποία ουσιαστικά τηγανίζουμε ελαφρά στο λάδι που έχει πάρει το άρωμα του μπέικον. Προσθέτουμε απλόχερα φρέσκο μαύρο πιπέρι, στη συνέχεια το θυμάρι, και ολοκληρώνουμε τη διαδικασία μέχρι τα κολοκυθάκια μας να έχουν καλυφθεί τελείως από το λάδι και να έχουν αρχίσει να "χρυσίζουν" στο χρώμα.
5. Οι πέννες μας έχουν βράσει. Τις σσουρώνουμε, αφού έχουμε πρώτα κρατήσει σε ένα φλυτζάνι ανάλογη ποσότητα του νερού της βράσης των ζυμαρικών.
6. Αναμιγνύουμε αμέσως τις πέννες με τα κολοκυθάκια και το μπέικον, αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το νερό της βράσης, καθώς και τη σως της κρέμας, του αυγού και των τυριών.
7. Στο τελευταίο ανακάτεμα προσθέτουμε το υπόλοιπο χαλούμι και σερβίρουμε τρίβοντας φρέσκο πιπέρι από πάνω.
* Η συνταγή βεβαίως δεν προβλέπει χαλούμι, αλλά παρμεζάνα. Εγώ όμως βρήκα ψωνίζοντας ένα εξαιρετικό artisan χαλούμι και είπα να "παίξω" με αυτό - και δεν το μετάνιωσα. Το χαλούμι γενικώς μου αρέσει γιατί δίνει γεύση, αφού είναι αρκετά αλμυρό, δεν λιώνει, ενώ τα μυρωδικά του δίνουν μία έξτρα αρωματική διάσταση στο πιάτο.
Με τι κρασί συνδυάζουμε; Επιθεωρώντας την συνταγή, πριν βγω για ψώνια, είχα κατασταλάξει σε ένα μυρωδάτο Νεοζηλανδέζικο Sauvignon Blanc, τα πράσινα αρώματα του οποίου θα έκαναν καλό παιχνίδι με τα κολοκυθάκια, και όχι μόνο. Στον Βασιλόπουλο, όμως, έπεσα σε μία μεγάλη προθήκη που είχε τη Λημνία Γη 2007 του Κτήματος Χατζηγεωργίου σε προσφορά (€7.20). Θυμήθηκα λοιπόν το φίλο μου τον Πέτρο και το πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Λήμνο παρέα, σκέφτηκα και ότι το ευωδιαστό ξηρό Μοσχάτο του θα πήγαινε τέλεια με τα αρώματα του θυμαριού της συνταγής, αλλά και του δυόσμου από το χαλούμι, οπότε η Λήμνος επεκράτησε της Νέας Ζηλανδίας πανηγυρικά!
Καλή όρεξη!
Λοιπόν εγώ το έχω ξαναπεί και με χαρά το ξαναλέω: τους συναδέλφους στο Αμερικάνικο περιοδικό Wine & Spirits πραγματικά να τους έχει ο Θεός καλά! Όχι μόνο γιατί έχουν ένα πολύ καλό και ουσιαστικό περιοδικό κρασιού ευρείας διεθνούς κυκλοφορίας, αλλά και επειδή δεν χάνουν ευκαιρία να αναδεικνύουν τα κρασιά μας και τις γεύσεις μας.
Ξεφυλλίζοντας το τεύχος του Ιουνίου, "έπεσα" σε ένα μεγάλο άρθρο με τίτλο "GREAT GREEK CHEESES αnd wines to match". Το άρθρο παρουσιάζει μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά μας τυριά, αναλύοντας την καταγωγή αλλά και την πολυπλοκότητα της γεύσης τους, αλλά δεν περιορίζεται μόνο εκεί: προχωράει σε προτάσεις συνδυασμών με κρασιά, και μάλιστα με αρκετή φαντασία, όπως π.χ. Φέτα με το ροζέ 14-18h από το Κτήμα ΓΑΙΑ, Κεφαλογραβιέρα με Κυδωνίτσα Βατίστα από την Μονεμβασιά, Βλαχοτύρι με Fumé Blanc Γεροβασιλείου, Μανούρι με γλυκό Μοσχάτο Σάμου, και πάει λέγοντας!...
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι όλο αυτό ξεκίνησε από μία πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη του Milos Restaurant (στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο και την Αθήνα), Κώστα Σπηλιάδη, που κάλεσε τους δημοσιογράφους στο εστιατόριό του στη Νέα Υόρκη για να τους δείξει στην πράξη την δυναμική των Ελληνικών τυριών, αλλά και την συνδυασιμότητά τους με τα κρασιά μας. Διαβάζω μάλιστα στο ίδιο άρθρο ότι ο Σπηλιάδης σχεδιάζει να ανοίξει εντός του καλοκαιριού στην καρδιά του Μανχάταν το Milos Marqueta, ένα delicatessen με επιλεγμένες Ελληνικές γεύσεις.
Το τεύχος Ιουνίου του Wine & Spirits κυκλοφορεί σε επιλεγμένα περίπτερα και πρακτορεία ξένου τύπου αυτές τις μέρες. Μπορείτε πάντως να πάρετε μία γεύση από το συγκεκριμένο άρθρο (όχι όμως πολύ περισσότερο, αν δεν είστε συνδρομητές) κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Πολλοί νομίζουν ότι οι πιο ταιριαστοί συνδυασμοί φαγητού-κρασιού αφορούν σε περίπλοκα πιάτα με σπάνια συστατικά. Η δική μου ταπεινή άποψη (και ελπίζω ότι δεν είμαι ο μόνος) είναι ότι το κρασί, το οποίο είναι φτιαγμένο για να συνοδεύει φαγητό και όχι για να δοκιμάζεται μόνο υπό συνθήκες επαγγελματικής γευσιγνωσίας, μπορεί και πρέπει να αναδεικνύεται σε συνδυασμό με οποιοδήποτε πιάτο - από το πιο καθημερινό μέχρι το πιο σύνθετο.
Πάρτε για παράδειγμα την πίτσα. Ξέρω ότι, ειδικά αυτή την εποχή με τους αγώνες του Euro καθημερινά στην τηλεόραση, είναι ανώφελο να προσπαθήσω να "απαγκιστρώσω" κάποιους από τα παγωμένα μπυρόνια με τα οποία συνοδεύουν την πίτσα και την τηλεθέαση του αγώνα, για να τους στρέψω προς την κατεύθυνση των σωστών συνδυασμών με κρασί. Γι αυτό και θα βάλω τα μεγάλα μέσα: έναν από τους αρχισυντάκτες του Wine Spectator, ο οποίος, στο video που ακολουθεί, εξηγεί τα μυστικά του συνδυασμού της πίτσας με κρασί, χρησιμοποιώντας χαρακτηριστικά παραδείγματα - τί άλλο - κρασιών από την Ιταλία που ενδείκνυνται για τέτοιου είδους "matchings", όπως το Morellino di Scansano.
Σύντομα θα αποκαλύψω και ένα super tip για φοβερή πίτσα, που ενδέχεται να μην ξέρετε. Σε πρώτη φάση όμως ας παρακολουθήσουμε αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιντεάκι.
Μιλώντας για video και τηλεοπτικές εμφανίσεις, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους για τα μηνύματα και τα emails που έλαβα μετά τη σημερινή μου εμφάνιση στην πρωινή εκπομπή του Τέρενς Κουίκ, με τον οποίο μιλήσαμε για το κρασί και τον οινοτουρισμό. Και για εσάς που δεν ξυπνήσατε τόσο νωρίς, θα φροντίσω να την έχω σύντομα σε video, για να μπορέσετε να τη δείτε από αυτό εδώ το blog.
(Σημείωση: σε περίπτωση που έχετε πρόβλημα να δείτε το video απευθείας σε αυτή τη σελίδα, μποκάντε κλικ σε αυτό εδώ το link)
 Πολλοί με ρωτήσατε πριν το Πάσχα τι κρασιά θα σας συμβούλευα να επιλέξετε για το Πασχαλιάτικο τραπέζι. Παρότι σας συμβούλεψα (ελπίζω) όσο πιο καλά μπορούσα, ομολογώ πως μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει τι κρασιά θα πάρω ο ίδιος μαζί μου στις διακοπές στην Πάρο...
Τώρα που πλέον έχω γυρίσει και οι Πασχαλινές διακοπές αποτελούν μία όμορφη ανάμνηση, με χαρά μοιράζομαι τα κρασιά που στόλισαν το τραπέζι μας τις μέρες που μας πέρασαν (και... δεν είναι λίγα!). Η επιλογή, λοιπόν, είχε ως εξής:
- Για τα θαλασσινά της νηστείας (λέμε τώρα...): Ρομπόλα Gentilini 2007. Όμορφη και δροσερή, γιατί ήθελα να δώσω μία Κεφαλονίτικη νότα στο φετινό τσιμπούσι.
- Για την ultimate γαριδομακαρονάδα: Αυτό που διαβάσατε στο προηγούμενο post, οι Ροζέ Επιλογές 2007 (Grenache Rouge - Syrah) από τον Αμπελώνα Τριανταφυλλοπούλου στην Κω. Μία φίνα, καινούρια γεύση που αγαπήσαμε ήδη.
- Για τα Αναστάσιμα εδέσματα, δύο (ακόμα) εξαιρετικά ροζέ: Ασωπού Χώρα 2007 (Αγιωργίτικο) από τους Αμπελώνες Ζαχαριά και Κτήμα Αβαντίς Ροζέ 2007 (Grenache Rouge - Syrah). Το πρώτο, κομψό και spicy, συνόδευσε τέλεια τη Μαγειρίτσα, το δεύτερο, πιο μυώδες αλλά ταυτόχρονα γαργαλιστικά πιπεράτο, "ήρθε κι έδεσε" όταν έκαναν την εμφάνισή τους στο τραπέζι τα παϊδάκια!
- Για τα λουκάνικα, το κοντοσούβλι και τους λοιπούς μεζέδες που προηγήθηκαν του οβελία: Λευκό εις το Τετράγωνο 2007 (Ασύρτικο - Σκλάβα) από τους Αμπελώνες Ζαχαριά. Δροσιστικό και τραγανό, με ένα όμορφο καπνιστό "κλικ", που πήρε από τη σύντομη παραμονή του σε δρύινο βαρέλι, συνόδευσε τέλεια τους μεζέδες που έβγαιναν καυτοί από τα κάρβουνα!
- Για τον οβελία (εδώ αρχίζει το πάρτυ): Αβαντίς Syrah 2004 (magnum), Escapades Shiraz 2005, και Kanonkop Paul Sauer 2003 (70% Cabernet Sauvignon, 15% Cabernet Franc και 15% Merlot). Το πρώτο από το Ληλάντιο Ευβοίας, τα δύο επόμενα από το Stellenbosch της Νότιας Αφρικής. Ερυθρή θύελλα, ουδέν περαιτέρω σχόλιο!...
- Για τα γλυκά: Viognier Φυσικώς Γλυκύς, από το Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη στη Δράμα και Museum Reserve Muscat NV από το οινοποιείο Yalumba στην Νότια Αυστραλία. Καθένα από τα δύο συγκαταλέγεται αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στα καλύτερα της κατηγορίας και της χώρας του.
Σημείωση: Αρκετές φορές που φάγαμε εκτός σπιτιού, σε ταβέρνες του νησιού, πήραμε μαζί το κρασί μας - εφαρμόσαμε δηλαδή σύστημα ΒΥΟΒ. Αυτό βέβαια έγινε μόνο στα μέρη όπου ο ιδιοκτήτης ήταν γνωστός και ενημερωμένος (και σύμφωνος) εκ των προτέρων. Όπου δεν ακολουθήσαμε την τακτική αυτή, επιδοθήκαμε στην κατανάλωση του "Κρασιού του Νησιού" από το οινοποιείο του Γιώργου Μωραΐτη. Πρόκειται για ένα συμπαθέστατο καινούριο κρασί, έναν λευκό επιτραπέζιο οίνο με πλούσια φρουτώδη αρώματα, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο νησί. Καθότι επιτραπέζιος, δεν αναγράφει την ποικιλιακή του σύνθεση και ομολογώ ότι δεν πρόλαβα να την ψάξω. Βασική λευκή ποικιλία του νησιού βέβαια είναι η Αιγαιοπελαγίτικη Μονεμβασιά, ωστόσο το συγκεκριμένο κρασί περιέχει σίγουρα και κάποια άλλη που του χαρίζει επιπλέον αρώματα - ενδεχομένως Μαλαγουζιά.
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά η Πάρος έχει σοβαρή παράδοση στο κρασί. Το καλοκαίρι του 2006, που είχα ξαναβρεθεί στο νησί, είχα επισκεφθεί το οινοποιείο του Μανώλη Μωραΐτη (το παλιό και μεγάλο του νησιού), από το οποίο είχα φύγει με πολύ θετικές εντυπώσεις. Αν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε το άρθρο μου σχετικά με εκείνη την επίσκεψη, θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
 Καλησπέρα σας και Χριστός Ανέστη!
Πίσω στα γνωστά λημέρια μετά από ένα Πασχαλινό mini-break στην Πάρο με πολύ φαγητό και κρασί. Και όσο είναι νωπή ακόμα στη μνήμη μου, καταγράφω για εσάς την συνταγή για την ultimate Γαριδομακαρονάδα, όπως την ετοιμάσαμε και την απολαύσαμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα που καλοκαιριάζει, ελπίζω ότι θα την τιμήσετε δεόντως. Και για να είμαι δίκαιος, πρέπει να σας πω ότι η συνταγή που ακολουθεί εκτελέστηκε (στην εντέλεια) με τη συνεργασία (και στο σπίτι) του φίλου μου του Νικόλα, ο οποίος μας φιλοξένησε στο όμορφο παραθαλάσσιο σπίτι του στην Πάρο. Έχουμε και λέμε λοιπόν...
Θα χρειαστείτε:
- 2 μεγάλα κρεμμύδια
- 6 σκελίδες σκόρδο
- Ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι, πάπρικα
- 1 καλαθάκι ντοματάκια cherry, όσο πιο ώριμα βρείτε
- 1 μεγάλη συσκευασία/κονσέρβα φρέσκια ντομάτα τριμμένη
- 2 πακέτα linguini
- 1 κιλό μεγάλες γαρίδες
- 2 κουταλιές της σούπας βούτυρο ή μισό φλυτζάνι κρέμα γάλακτος
- 1/2 ποτήρι κρασί (λευκό φρέσκο, ροζέ ή ερυθρό φρέσκο)
Εκτέλεση:
- Καθαρίζουμε και ψιλοκόβουμε τα κρεμμύδια. Ζεσταίνουμε στην κατσαρόλα που θα χρησιμοποιήσουμε για τη σάλτσα λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά και προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τα οποία πασπαλίζουμε με πάπρικα. Προσοχή: στόχος μας είναι να τα "μαράνουμε", μέχρι να πάρουν το χαρακτηριστικό χρυσό χρώμα - δεν θέλουμε να τα κάψουμε. Γι αυτό και διατηρούμε τη φωτιά σταθερή στο μέτριο και τα ανακατεύουμε συχνά με ξύλινη κουτάλα. Όταν πλέον είναι έτοιμα, προσθέτουμε και το σκόρδο που έχουμε καθαρίσει και λιώσει με την ειδική "τανάλια". Προσθέτοντάς το στο σημείο αυτό, θα τσιγαριστεί μαζί με το κρεμμύδι χωρίς να χάσει τα αρώματά του.
- Ρίχνουμε στην κατσαρόλα την τριμμένη ντομάτα και τα ντοματάκια cherry, κομμένα στη μέση. Προσθέτουμε μισό κουταλάκι ζάχαρη (για να σπάσει την αλκαλικότητα της ντομάτας), ελαιόλαδο, αλάτι και μαύρο πιπέρι κατά βούληση, καθώς και ενάμισυ ποτήρι νερό και μισό ποτήρι κρασί. Αφήνουμε σε μέτρια φωτιά να πάρει βράση.
- Ρίχνουμε τις γαρίδες (πλυμένες αλλά ολόκληρες) σε διαφορετική κατσαρόλα με νερό, στο οποίο έχουμε προσθέσει αρκετό χοντρό θαλασσινό αλάτι. Σκεπάζουμε κατά το ήμισυ και αφήνουμε σε δυνατή φωτιά να βράσουν και να μαλακώσουν.
- Εν τω μεταξύ, ανακατέβουμε τη σάλτσα μας και την αφήνουμε να βράσει "ξεσκέπαστη" μόνο αν κρίνουμε ότι είναι πολύ νερουλή και πρέπει να συμπυκνωθούν τα υγρά της. Αντίθετα, αν δούμε ότι πήζει επικίνδυνα, προσθέτουμε προσεκτικά νερό ή κρασί.
- Όταν οι γαρίδες μας είναι έτοιμες, δηλαδή βρασμένες κατά τα 3/4, τις "ψαρεύουμε" με μεγάλη τρυπητή κουτάλα, χωρίς να χύσουμε το νερό. Μόλις τις έχουμε μεταφέρει σε κάποιο μπωλ ή σε λεκάνη, ρίχνουμε στο νερό όπου μόλις έβρασαν οι γαρίδες τα linguini, για να βράσουν μέσα στη γεύση της θάλασσας. Αφήνουμε να βράσουν όσο λέει στο πακέτο.
- Καθαρίζουμε τις γαρίδες χωρίς να πετάξουμε τα κελύφη. Όταν πλέον είναι καθαρισμένες, τις προσθέτουμε στη σάλτσα μας για να πάρουν μία βράση σε αυτήν.
- Από τα κελύφη των γαρίδων που καθαρίσαμε, διαλέγουμε τα κεφάλια και τις ουρές (εκεί είναι όλη η γεύση της γαρίδας), και τα μεταφέρουμε στο μπλέντερ. Προσθέτουμε 2 φλυτζάνια από τη σάλτσα μας που βράζει και λίγο ελαιόλαδο, και τα χτυπάμε στη δυνατότερη ένταση. Όταν πλέον το περιεχόμενο του μπλέντερ έχει γίνει "πουρές", το σουρώνουμε σε μεταλλικό σουρωτήρι τσαγιού (για να αποφύγουμε ακόμα και τα μικρότερα στερεά σωματίδια που θα κάνουν κριτς-κριτς στο στόμα μας), κρατώντας ένα απίστευτα νόστιμο βελουτέ, το οποίο ουσιαστικά θα απογειώσει γευστικά τη μακαρονάδα μας.
- Για να "δέσει" τέλεια η σάλτσα μας που σιγοβράζει, προσθέτουμε το βούτυρο ή την κρέμα γάλακτος, καθώς και ένα φλυτζάνι από το νερό στο οποίο βράζουν τα linguini - η "κόλλα" από τα ζυμαρικά είναι το καλύτερο φυσικό πηκτικό για τη σάλτσα μας. Ανακατεύουμε και ρίχνουμε το βελουτέ της γαρίδας για μία τελευταία βράση πριν σβήσουμε τη φωτιά.
- Αποσύρουμε τα linguini (εφόσον είναι έτοιμα - al dente) από τη φωτιά και τα σουρώνουμε.
- Αναμιγνύουμε linguini και σάλτσα και ανακατεύουμε. Σερβίρουμε φρεσκοτρίβοντας μπόλικο μαύρο πιπέρι σε κάθε πιάτο. Αν θέλετε, μπορείτε να τρίψετε και φρέσκο μαϊντανό από πάνω.
Απολαύστε τη μακαρονάδα αυτή ζεστή, σε συνδυασμό με ένα όμορφο μπουκάλι δροσερό κρασί. Και αν αναρωτιέστε τι στυλ κρασιού ταιριάζει με αυτό το πιάτο, ένα θα σας πω: αν το συνδυάσουμε με οτιδήποτε άλλο στυλ κρασιού εκτός από ροζέ, θα σηκωθούν οι γαρίδες από το πιάτο και θα αρχίσουν να μας κυνηγούν! Για να αποφύγουμε λοιπόν τέτοιου είδους σκηνές, εμείς ταιριάξαμε την πεντανόστιμη γαριδομακαρονάδα μας με το κομψότατο Ροζέ Επιλογές από τους Αμπελώνες Τριανταφυλλοπούλου στην Κω, ένα δροσιστικό χαρμάνι από Grenache Rouge και Syrah με έντονο χρώμα, ευγενικά φρέσκα αρώματα και τέλεια οξύτητα. (Νομίζω το συγκεκριμένο δεν κυκλοφορεί ευρέως στην αγορά ακόμα, αλλά αν το βρείτε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα...)
Καλή όρεξη!
 Μία από τις βασικές αρχές της οινογαστρονομίας είναι ότι το κρασί υπάρχει για να συνδυάζεται με το φαγητό. Ο βασικός λόγος για τον οποίον ειδικοί και γευσιγνώστες δοκιμάζουν μεγάλο αριθμό κρασιών σε συγκριτικές, τυφλές, κάθετες, οριζόντιες και λοιπές δοκιμές, φτύνοντας, στροβιλίζοντας και όλα τα συναφή, είναι (θεωρητικά) για να αποκτήσουν την εμπειρία και την σφαιρική άποψη που χρειάζεται ώστε να συμβουλεύουν καλύτερα τον καταναλωτή ως προς την απόλαυση του κρασιού στο σωστό συνδυασμό με φαγητό.
Όλοι έχουμε ακούσει πολλά γύρω από την αρμονία φαγητού και κρασιού. Ότι το κόκκινο κρέας θέλει κόκκινο κρασί, το λευκό κρέας θέλει λευκό κρασί, και πάει λέγοντας. Κάποιοι από αυτούς τους κανόνες που έχουμε ακούσει ευσταθούν, γιατί αιτιολογούνται χημικά. Άλλοι έχουν πια αναιρεθεί, ενώ αρκετοί ισχύουν υπό προϋποθέσεις. Εγώ πιστεύω στο ρητό "περί ορέξεως ουδείς λόγος", ωστόσο είναι πάντα καλό να έχουμε κάποια στοιχειώδη γνώση, ώστε να ξέρουμε αν έναν κανόνα τον ενστερνιζόμαστε ή τον απορρίπτουμε και γιατί. Βασικό είναι πάντως να πειραματιζόμαστε και να δοκιμάζουμε χωρίς φόβο (αλλά - ελπίζω - με πάθος), για να βρούμε τι αρέσει τελικά σε εμάς τους ίδιους, ανεξάρτητα από το τι ακούμε ή διαβάζουμε.
Ίσως να έχετε ακούσει για τη Fiona Beckett, την οποία σας είχα ξανα-αναφέρει πρόσφατα. Η Fiona λοιπόν, εκτός από γλυκύτατη και μεγάλη θαυμάστρια της Ελλάδας και των γεύσεών της, είναι και από τις κατ' εξοχήν αυθεντίες σε διεθνές επίπεδο στην αρμονία φαγητού και κρασιού. Αρθρογραφεί στα εγκυρότερα διεθνή μέσα πάνω στο θέμα, έχει γράψει ένα σωρό πολύ χρηστικά βιβλία, ενώ συμβουλεύει μαιτρ, σεφ, σομελιέ και εστιάτορες σε όλο τον κόσμο πάνω σε θέματα συνδυασμού φαγητού και κρασιού. Παράλληλα διατηρεί και μία ιδιαίτερα δημοφιλή ιστοσελίδα (Matching Food & Wine with Fiona Beckett), η οποία περιέχει τεράστιο πλούτο μυστικών, συμβουλών, τάσεων και πρωτοποριακών βημάτων στην αρμονία φαγητού και κρασιού.
Εγώ είχα από καιρό επικοινωνία εξ αποστάσεως με τη Fiona και τελικά τη συνάντησα και από κοντά πέρυσι στο Λονδίνο, όταν δέχτηκε να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη οινογαστρονομικού χαρακτήρα, η οποία δημοσιεύτηκε στον ΟΙΝΟΧΟΟ το Σάββατο που μας πέρασε.
Σε περίπτωση που τη χάσατε, και επειδή πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς η Fiona έχει απίστευτο βάθος γνώσεων και εμπειρίας και δεν έχει ξαναμιλήσει ποτέ σε Ελληνικό μέσο, σας προτείνω να τη διαβάσετε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link. Και όταν γύρίσετε, προτείνω να κάνετε άλλο ένα κλικ, αυτή τη φορά στην εικόνα/banner που ακολουθεί παρακάτω, για να μπείτε στην ιστοσελίδα της Fiona, στην οποία θα βρείτε πολύ και συναρπαστικό δωρεάν περιεχόμενο - αν και δεν θα ήταν άσχημη ιδέα, ειδικά για όσους ασχολούνται πραγματικά, να γίνουν συνδρομητές αντί συμβολικού αντιτίμου, ώστε να έχουν πρόσβαση σε πιο εξειδικευμένο περιεχόμενο, αλλά και άμεση επικοινωνία με την ίδια τη συγγραφέα.
 Ε λοιπόν σε όλη μου τη ζωή έχω συναντήσει μόλις ένα άτομο που δεν έτρωγε σοκολάτα! Κι εκείνο - εκείνη, για να ακριβολογούμε - δεν το έκανε επειδή δεν της άρεσε, απεναντίας επειδή της άρεσε πολύ και φοβόταν ότι αν ξεκινούσε να τρώει σοκολάτα δεν θα σταματούσε ποτέ!...
Ευτυχώς λοιπόν που η εν λόγω κυρία δεν βρισκόταν στο σπίτι μου προχτές, όταν παρέλαβα την πολυπόθητη Τοσκανέζικη σοκολάτα Amedei. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα κατάφερνε να συγκρατηθεί άλλο, όπως δεν κατάφερα κι εγώ - εγώ βέβαια είμαι γνωστός για τη μηδαμινή μου αντοχή σε τέτοιου είδους πειρασμούς...
Ίσως κάποιοι να ακούσατε ότι στις 14 Φεβρουαρίου 2008, στην εκδήλωση "London Academy of Chocolate Awards", όπου έλαβαν μέρος περίπου 300 εταιρίες σοκολάτας, η AMEDEI κέρδισε για τρίτο χρόνο το βραβείο της καλύτερης σοκολάτας στον κόσμο, συκεντρώνοντας συνολικά τέσσερα Χρυσά και τέσσερα Αργυρά Βραβεία!
Εγώ, για να πω την αμαρτία μου, δεν είμαι ειδικός στη σοκολάτα - θα ήθελα πολύ να ήμουν όμως. Πάντως μπορώ κάλλιστα να καταλάβω γιατί οι σοκολάτες Amedei σαρώνουν τα βραβεία παγκοσμίως. Ειδικά αυτές που δοκίμασα εγώ, οι μαύρες (i neri), και συγκεκριμένα η "Chuao" (70% περιεκτικότητα σε κακάο της ομώνυμης ποικιλίας από τη Βενεζουέλα) και η "9" (75% περιεκτικότητα σε κακάο από 9 διαφορετικές φυτείες της οικογένειας Tessieri) ήταν απίστευτες. Πέρα από την δυνατή και γεμάτη γεύση του κακάο στη μύτη και τό στόμα, η μεγάλη διαφορά ήταν στη βελούδινη υφή τους, την αεράτη γεύση που πλημμυρίζει το στόμα χωρίς να λιγώνει, αλλά και την μεγάλη και απολαυστική διάρκεια κάθε κομματιού...
Και αν με ρωτήσετε με τι θα συνόδευα μία τόσο δυνατή αλλά ταυτόχρονα φίνα σοκολατένια γεύση, θα σας άφηνα να επιλέξετε ανάμεσα σε μία αρκετά παλιά Μαυροδάφνη Πατρών, ένα δροσερό αλλά σαφώς ελαφρύτερο Bracchetto d'Acqui, ή μία παλαιωμένη Μαδέρα.
Οι Σοκολάτες Amedei της οικογένειας Tessieri από την Τοσκάνη εισάγονται στην Ελλάδα από την εταιρεία Οινόκοσμος. Θα τις βρείτε στην Κάβα ΚΥΛΙΞ στο Κολωνάκι, καθώς και σε άλλα επιλεγμένα σημεία πώλησης κρασιών, ποτών και εξειδικευμένων gourmet τροφίμων, σε τιμές που ξεκινούν από τα €5.50 για μία μπάρα των 100 γραμμαρίων.
|
RSS Feed